Geschreven door Mandy
In de lente van 2019 zag ik op Facebook een prachtig droneshot van iemand in een kano op een Zweeds meer. We zouden niet op vakantie gaan die zomer, aangezien we eind augustus 2019 voor een half jaar naar Schotland zouden vertrekken. Maar ik liet de beelden aan Mischa zien, we bekeken de prijzen en besloten eigenlijk direct The Canoe Trip te boeken. Ik was verleid door een Facebookadvertentie en sleepte Mischa erin mee. En dat terwijl mijn laatste keer echt kamperen heel lang geleden was. Ik was toen nog een kind. Was dat eigenlijk wel iets voor mij? En dan ook nog in het wild. Kanoën moest in elk geval wel goed gaan, dat deden we op de Utrechtse grachten en bij Amelisweerd al regelmatig.
Liever kijken dan lezen? Onder deze tekst kan je de film van onze kanoreis bekijken!
Dus vol zin en zenuwen stapten we destijds de eerste week van augustus op de bus naar Värmland, Zweden. Bij het uitstappen voelden we ons gelijk op ons gemak. De geur van de natuur, de tent opzetten in het bus, het kampvuur van die avond…wat een rust. Dat gevoel is de rest van de week niet meer weggegaan. Al kozen we er toen wel voor de meest uitgebreide route uit ons boekje te kiezen. Uiteindelijk legden we ongeveer 150 km af in 7 dagen en dat was soms erg pittig. We kwamen alles tegen: zon, regen, heel harde regen, regenbogen, wind, warmte en kou. Ik zakte zo diep in de modder dat ik in paniek raakte en moest een keer huilen omdat ik mijn onderbroek verkeerd om had aangetrokken.
Je begrijpt dus wel dat we afgelopen zomer, begin augustus 2020, opnieuw richting Värmland vertrokken ;). Eigenlijk zouden we naar Georgië gaan, maar dat kon niet doorgaan door corona. Voor de grap keek ik op de website van The Canoe Trip om te zien of er nog een boot beschikbaar was voor de week dat wij allebei al vrij hadden genomen. Er was precies nog één kano over. Ik keek Mischa aan en we wisten dat die kano van ons was. Tijdens het kanoën kom je bijna niemand tegen, je wordt omringd door grenzeloze natuur. Het is dus een coronaproof vakantie. Is het niet erg om twee keer hetzelfde te doen? Nee. En inmiddels denk ik dat vier, vijf, zes, honderd keer ook niet erg is.
Ik was wel heel benieuwd of ik deze keer hetzelfde zou voelen als die eerste keer. In elk geval besloten we niet als malloten allerlei extra routes af te leggen maar ons netjes aan de normale route te houden. Dit keer vertrokken we vanaf een ander startkamp, wat het ‘sportieve’ kamp bleek te zijn en de minimale route was daarom alsnog 120 km. Toch lukte het ons om dit keer meestal maximaal zes uur per dag te kanoën. Daardoor hielden we wat meer tijd over om te ontspannen, zwemmen, bessen te plukken en te genieten.
Na een half uurtje op het water wist ik al dat dit een geweldig idee was. Het gevoel was nu alweer terug. Het gevoel van rust. Alsof alle lasten een voor een van je schouders vallen. Het peddelen heeft iets enorm meditatiefs. Het is herhalend en inspannend. En je kunt nergens anders heen dan vooruit, naar de volgende plek waar je je tentje opzet. Ik leerde dat die dagelijkse beweging en rust, de oorverdovende stilte die ik daarvoor nog maar zelden had ‘gehoord’, helend werkten. Dat de zorgen die ik in Nederland als zo groot ervaar, daar gewoon leken te verdwijnen. Alsof het druppels waren die opgenomen werden in de enorme hoeveelheid water van het meer.
Dat water. Daar is ook iets mee. Namelijk: je hebt het nodig om te overleven. We hebben het altijd nodig om te overleven, maar daar werd het me pas duidelijk. Het water was er om thee en koffie van te maken. Of puur te drinken, dat was eigenlijk het lekkerst. Het was er om in te douchen, om in te zwemmen, om in af te wassen. Het was water dat door de natuur gezuiverd werd en waar wij, als we maar goed opletten dat we er geen afval in achterlaten, gebruik van kunnen maken. Net als andere dieren. Wij zijn een onderdeel van dit geheel. We staan niet boven de natuur, de bomen, het meer, de dieren. We staan er middenin. Middenin de prachtige natuur waar we ons vaak veel te ver verwijderd van voelen.
Dat wil ik altijd. Daar kwam ik in 2019 al achter, maar dit keer kwam het nog eens dubbel zo hard binnen. Ik vind het niet erg om in de bosjes naar de wc te gaan, in een tent te slapen, elke dag dezelfde legging te dragen. Dingen die ik nooit had verwacht makkelijk te vinden, waren de normaalste zaak van de wereld.
Ik bén natuur. Zo is het bedoeld.
Dat is voor mij de belangrijkste reden om aan te haken bij de droom van Mischa: het starten van een voedselbos. Want ook ik wil wat bijdragen aan deze samenleving, aan duurzame voedselproductie. En ik wil terug naar hoe het bedoeld is, terug naar de natuur. Ik wil daar elke dag middenin staan.
Wil je ook op kanovakantie naar Zweden? Je kunt naar Värmland rijden met de auto en bij een van de vele kanoverhuurcentra een kano, ton, peddels en een kaart huren. Als je voor het eerst gaat raden wij echter aan om te boeken via www.thecanoetrip.org. Dan krijg je naast een busreis ook uitleg, een leuke route en een GPS-tracker voor geval van nood. Wel zo’n veilig idee.