Wij schrijven over onszelf, over onze dromen, valkuilen en meningen.
De krokussen en narcissen vieren de zon uitbundig, samen met de hommelkoninginnen, terwijl de Japanse kersenboom ons wil laten geloven dat het nog winter is door de grond te bedekken met een vers laagje bloesemsneeuw. De lente is er eindelijk en het is alweer eventjes geleden dat jullie van ons een update hebben gekregen over de voortgang van ons voedselbospad.
Zoals de natuur zich na een periode van uitbundige bloei in het najaar terugtrekt en vertraagt om de winter door te komen, hebben veel mensen dit jaar ook moeten leren om met de seizoenen mee te bewegen. We presteren nou eenmaal niet altijd op de toppen van ons kunnen. Soms zijn de omstandigheden simpelweg niet gunstig en kom je niet tot je recht. Andere keren is de batterij gewoon op, leeg omdat je jezelf te lang hebt overvraagd of te krampachtig vasthoudt aan patronen.
Patronen doorbreken kost op individueel niveau vaak al veel moeite en discipline, maar op maatschappelijk niveau geldt dat nog veel sterker. Er is een zeer consequente en doordringende oproep voor nodig. Maar laten we eerst eens met onszelf beginnen.
Wat is er ontzettend veel gebeurd in een jaar tijd. Door zulke snelle ontwikkelingen voel je je soms heel klein; dan komen persoonlijke dromen en doelstellingen overhoop te liggen, of lijken ze ineens minder relevant. Daarom voel ik de behoefte regelmatig stil te staan bij het wonderbaarlijke richtingsgevoel dat ik het afgelopen jaar heb ontwikkeld. Daar wil ik nu graag iets over delen.